• صفحه نخست
• آشنایی با هانس بلمر؛ هنرمند هنجار شکن آلمانی (بخش یک)

خلاصه ای از هانس بلمر

هنر هانس بلمر، اغلب در قالب عروسک‌هایی که او آن را تصاویر زبانی می‌نامید، به‌عنوان شکلی از درمان شخصی عمل می‌کرد، که در آن روابط توهین‌آمیز را عینیت می‌بخشید، خیال‌پردازی‌های خود را کشف می‌کرد، و جوهر میل خود را به زنان و اشیاء نشان می‌داد. او دوره سرکوب هنرمندان در آلمان نازی را زندگی کرده که هنر او را آگاهانه کرد. پس از جنگ، او به دلیل تصاویر صریح و گاهاً مستهجن به شهرت رسید. او تصاویری خلق کرد که منعکس کننده آن چیزی بود که احساس می کرد دنیایی آزاردهنده و آشفته بود. کار او توسط برخی به عنوان نمایانگر محدودیت های جنسیت انسانی مورد ستایش قرار گرفته است، در حالی که دیگران اثر او را صرفاً عینیت بخشیدن به بدن زن به عنوان اسیر نگاه جنسی مردانه می دانند.

دستاوردهای او

بلمر معتقد بود هنر می تواند میل را در بیننده برانگیزد و با اشیاء خود بازی می کرد تا کشف کند که چگونه یک شکل مصنوعی از یک دختر می تواند شور، میل یا فانتزی واقعی ایجاد کند.

بلمر با اجرای ایده‌های برتون و تزارا، عروسک‌هایش را با قسمت‌های مختلف از دست رفته، یا در ترکیب‌های عجیب و غریب، یا به صورت ترکیب‌های به‌ظاهر تصادفی به نمایش گذاشت تا بیننده را شوکه کند تا ارتباط‌های جدیدی بین چیزها ایجاد کند، و نشان دهد که چگونه عشق وسواس گونه موضوع را تغییر می‌دهد. میل یک نفر

بلمر از مفاهیم روانکاوانه و برای ارائه آنها اشیاء خلق کرد: فتیش، میل، انگیزه، دوسوگرایی، نگاه، و سادیسم. با کاوش در اینها، هنر به جایگاهی برای تحلیل تبدیل شد، زیرا ضربه، میل و وسواس می‌توانست بر روی ابژه اعمال شود. او از عروسک های خود به عنوان تلاشی برای درک زندگی و مرگ با بررسی محدودیت های وابسته به عشق شهوانی، ترس های ناخودآگاه و خواسته ها استفاده کرد.

بیوگرافی هانس بلمر

دوران کودکی و آموزش

بلمر زندگی بزرگسالی خود را با آسیب های دوران کودکی سپری کرد. او و برادرش در ترس از پدر سختگیرشان زندگی می کردند، پدری که محبت کمی به پسرها نشان می داد. او معتقد بود که از کودکی عادی محروم شده است، زیرا بازی طبیعی کودکانه زیر «سایه سرد» پدرش ممنوع بود. بعداً در زندگی، به دلیل نفرت وسواسی از پدرش، در مصاحبه‌ها و شعرهایی مانند Der Vater (پدر، 1936) هیچ فرصتی را هدر نداد تا طلسم شیطانی‌ای را که پدرش در زندگی‌اش افکنده بود، تکرار کند، و یک بار به «مشکلات پدرش» اشاره کرد. او را به یک مطالعه موردی عالی برای زیگموند فروید تبدیل می کرد. بلمر رفتار خود را پاسخی به پدرش می‌دید و آن را «شورش، دفاع، حمله» طبقه‌بندی می‌کرد. علاقه اولیه او به لباس پوشیدن متقابل، کنجکاوی در مورد زن بودن، علاقه اولیه جنسی به دختران، و فرصتی برای سرزنش پدرش را منعکس می کرد. سو تیلور، زندگی‌نامه‌نویس، گزارش می‌دهد که او عمداً پدرش را با پودر کردن صورت و استفاده از رژ لب، دچار تشنج کرد.

دوره اولیه

بلمر برای فرار از دست پدرش موافقت کرد که در پلی تکنیک برلین در رشته مهندسی تحصیل کند، اما علاقه واقعی او هنر بود. در سال 1924 مدرسه را رها کرد و به عنوان تصویرگر و طراح تبلیغات برای انتشارات Malik-Verlag مشغول به کار شد. او که جذب جنبش دادا شده بود، رمان های دادا، از جمله Das Eisenbahnglück oder der Antifreud (1925) اثر مینوا را به تصویر کشید. او با هنرمندان آوانگارد مانند جان هارتفیلد، رودولف شلیشتر و جورج گروس دوست شد و در سخنرانی‌های باهاوس شرکت کرد. آزادی هنری برلین در دوره وایمار با به قدرت رسیدن رژیم سرکوبگر نازی تحت رهبری هیتلر در اواخر دهه 1920 درهم شکسته شد. حزب نازی هنر مدرن را به عنوان "منحط" محکوم کرد و کار بسیاری از هنرمندان مانند گروس را ممنوع کرد. بلمر ارتباطی بین فاشیسم و ​​پدرش (یک نازی مغرور) ایجاد کرد و از این زمان به عنوان یکی از "شورش درونی و ناامیدی سرکوب شده" یاد کرد. با این حال، او مبارزه کرد. در سال 1933 روابط خود را با پدرش قطع کرد و عهد کرد که از هرگونه فعالیت مفید (مانند کار به عنوان تصویرگر) که ممکن است به رژیم نازی کمک کند، خودداری کند و وجدان سیاسی خود را نشان دهد.

طرد نمادین او از نازی ها به شکل یک عروسک بود، شکلی که به وسواس زندگی او تبدیل می شد. او تصمیم گرفت "دختری مصنوعی" بسازد که "قادر به ایجاد اوج اشتیاق و حتی ابداع خواسته های جدید باشد." او از منابع بسیاری الهام گرفت: اسطوره های کلاسیک مانند مسخ اووید. عروسک متحرک در E.T.A. مرد شنی هافمن، کهن الگوی زهره خفته استادان قدیمی، عروسک های دادا لوته پریتزل و هانا هوچ، و عروسک بدنام اسکار کوکوشکا، کپی مومی معشوقش آلما مالر.

Die Puppe (عروسک، 1933) از چوب، فلز و گچ ساخته شد. وقتی عروسک کامل شد، یک سری عکس از قطعه قطعه شدن عروسک گرفت. او از تأثیرات مختلفی برای عکس‌ها استفاده کرد: از عکس‌های زن بی سر، بدون اندام، من ری و براسایی، از جک چاک‌دهنده (بلمر قبلاً کتابی از او تصویرسازی کرده بود) و مجموعه‌ای از «قتل‌های بالاتنه» تکان‌دهنده اخیر. 

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”